"  دانش آموز اول که پاسخ داد، معلــم کمتر از یک ثانیـــه منتظر می ماند و سپس نفر  بعدی را صـدا می زند ."

   نتیجــه این گونه رفتارها ، اغلب بوجود آمدن یک نوع دست پاچــگی و تشویش در سوال و جوابهاست که باعث ایجاد خستگی و ناامیدی در دانش آموز ومعلم می شود و تحریک فکر دانش آموز یا کیفیــت تو ضیح اورا کاهش می دهــــد (رائو 1978،ص207).به نظر رائو ، هنگامی که معلمان زمان پاسخگویی به جواب را افزایش می دهنـــد ، چند چیز اتفاق می افتد ؛ طول جواب دانش آموز زیاد می شود ، تعداد جوابهای مناسب افزایش می یابد ، وجود شکست در جواب دادن کاهش می یابد ، و قایع فکری – ذهنی افزایش می یابد ، شرکت افراد کند بیشتر می شود و در نهایت ،نظم در کلاس به طور هیجان انگیزی افزایش پیدا می کند.

 توبین و کاپی (1982) هم در مطالعه ای پیرامون رابطـــه پیشرفت دانــش آموزان و زمان پاسخگویی ، نظر فوق را تایـــید کرده اند. روش بهـــتر برای ایجــاد نظـــم در کلاس و همچنیــــن افزایش یادگیری این است که دانش آموزان رادر حال فکر کردن نگــه دارید نه لزوما" جواب دادن به سوالات ، که در بیشتر کلاسهای امروزی ، امری عادی است